Zaburzenia osobowości to utrwalone, niekorzystne wzorce zachowania, myślenia i odczuwania. Ujawniają się one najczęściej w stosunku do samego siebie i innych. Wzorce te mogą być źródłem subiektywnie odczuwanego cierpienia, a także trudności w funkcjonowaniu rodzinnym, społecznym i zawodowym. Wyrażają się niespójnością, nieadekwatnością stylu przeżywania, sztywnością w interpretacji otaczającej rzeczywistości, dysharmonią postaw i zachowań. Objawy zaburzeń osobowości powiązane mogą być z trudnościami w regulacji emocji w utrzymywaniu satysfakcjonujących relacji międzyludzkich czy w kontroli zachowań impulsywnych.
Czynnikiem wykluczającym diagnozę zaburzeń osobowości są organiczne uszkodzenia mózgu.
Narcystyczne zaburzenie osobowości zostało opisane jako wzorzec zachowań zdominowanych przez nadmierne poczucie własnego znaczenia, potrzebę podziwu, skłonności do fantazji wielkościowych oraz trudności w relacjach interpersonalnych związane z nieumiejętnością rozpoznawania potrzeb innych osób.
Charakterystyczną cechą osób z rozpoznaniem narcystycznych zaburzeń osobowości jest nadmierne odnoszenie się do innych osób w celu ustalenia własnej samooceny, a także własnego obrazu „Ja”. Chwiejność samooceny może być powiązana z interpretacją działań i zachowań innych ludzi.
Osoby z narcystycznymi zaburzeniami osobowości mają częstokroć nieadekwatne osobiste standardy (najczęściej są one zawyżone i powiązane z oczekiwaniem aprobaty otoczenia). Gdy standardy te okazują się niemożliwe do spełnienia, to osoby z narcystycznym zaburzeniem osobowości mogą odczuwać objawy depresji narcystycznej i zamieniać nadmierną ambicje na przekonanie o byciu „beznadziejnym, niezdatnym do niczego”.
Rozpoznawanie potrzeb i uczuć innych ludzi stanowi kolejną trudność osób z zaburzeniami narcystycznymi.
W celu diagnozy zaburzeń osobowości czy innych zaburzeń psychicznych, konieczna jest konsultacja ze specjalistą psychiatrą lub psychologiem. Podstawową metodą leczenia zaburzeń osobowości jest psychoterapia.